Ὁ κύρ-Νίκος γύρω στά ἑβδομήντα κάτα­σπρος, πέφτει στά γόνατα, ὁ Γέροντας κοντά στά ἑξήντα λιωμένος ἀπό τήν ἄσκηση. Ἀλληλοασπάζονται καί ὁ Γέροντας τόν σηκώνει. «Ἦρθα μόνο νά πάρω τήν εὐχή σας», λέει ὁ κύρ-Νίκος καί φιλάει τό ροζιασμένο ἀπό τίς μετάνοιες χέρι. Καί φεύγει μέ τό ἴδιο ταξί πού περίμενε μισθωμένο στόν περίβολο τῆς Μονῆς. Δέ σᾶς θυμίζει ἡ σκηνή τήν περιγραφή τοῦ Θεόδωρου Ντοστογιέφσκυ στίς πρῶτες σελί­δες τῶν Ἀδελφῶν Καραμαζώφ; Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἄντρας ἤ γυναίκα, παίρνει τήν εὐχή ἀπό τόν πατερούλη καί αὐτό τοῦ φτάνει. Σή­μερα ὁ κύρ-Νίκος εἶναι στόν οὐρανό καί ὁ Γέ­ροντας μέ τή μαρτυρία τῆς προσευχῆς δηλώνει «πρέπει νά εἶσαι πολύ καθαρός γιά νά καταλά­βεις τά βρώμικα τοῦ Πεντζίκη».