Με την εργασία αυτή προσπαθήσαμε να δούμε από κοντά δύο από τους τρόπους με τους οποίους ο Κωνσταντίνος Μανασσής κατόρθωσε να μετατρέψει σε ποιητικό έργο το χρονικογραφικό υλικό που παρέλαβε από προγενέστερούς του συγγραφείς.

Σε δέκα τμήματα του έργου, που αποτελούν μικρές, μεσαίες και μεγάλες συνθετικές μονάδες, εξετάζουμε τη λειτουργία του επιθέτου και των διαφόρων «εικονικών μέσων» του λόγου.

Στο πρώτο κεφάλαιο γίνεται συστηματικός λόγος για τα εικονικά στοιχεία. Στο ίδιο κεφάλαιο μας απασχολούν επίσης οι αφηγηματολογικές έννοιες, που θα επικαλεστεί η ανάλυση αυτή, μολονότι προσπαθούμε συνειδητά να μην περιπλανηθούμε στους λαβύρινθους της σύγχρονης αφηγηματολογίας.

Στο δεύτερο κεφάλαιο, που αποτελεί τον κορμό της εργασίας εξετάζουμε τη χρονογραφική αφετηρία, την οποία αναδέχτηκε και μετεξέλιξε ο Μανασσής. ενδιαφέρει να παρακολουθήσουμε τα ίχνη της όπως είναι αποτυπωμένα μέσα στο ίδιο το δικό του έργο.